PATRONITE – TO MY I WY! Wasze wspar­cie zmie­nia bar­dzo wie­le! Dla­cze­go? Ponie­waż w naszej dzia­łal­no­ści podróż­ni­czej ceni­my sobie nie­za­leż­ność oraz wol­ność; bez sztyw­nej hie­rar­chii pio­no­wej; bez pod­mio­tów decy­du­ją­cych i sta­wia­ją­cych swo­je warun­ki. Tę nie­za­leż­ność zapew­nia­ją nam lojal­ni obser­wa­to­rzy, czy­li Wy. W peł­ni wia­ry nazy­wa­my to sytu­acją „WIN-WIN”, gdzie par­ty­cy­pu­ją dwie zwy­cię­skie stro­ny. MY – któ­rzy może­my podró­żo­wać jak chce­my i dzie­lić się z Wami wszyst­kim, co poja­wi się na naszym tra­per­skim szla­ku, i WY – któ­rzy może­cie korzy­stać z całej wie­dzy, wska­zó­wek i cie­ka­wo­stek w obsza­rze naszej wypra­wy. Przede wszyst­kim jed­nak – WY rów­nież może­cie w niej uczest­ni­czyć! Dla­te­go wła­śnie decy­du­je­my się na Patro­ni­te… ale nie tyl­ko dla­te­go. Nale­ży mieć na uwa­dze, że w fil­mach podróż­ni­czych widać prze­waż­nie tyl­ko zapie­ra­ją­ce dech w pier­siach wido­ki i szczę­śli­wych ludzi. Mało kto jed­nak zda­je sobie spra­wę z tru­dów życia zapa­lo­ne­go twór­cy-włó­czy­ki­ja; podróż­ni­ka bez sta­łe­go adre­su zamiesz­ka­nia, cza­sem i głod­ne­go, pozba­wio­ne­go rodzi­ny i przy­ja­ciół u boku oraz nor­mal­nych rela­cji. Owszem: nie każ­dy potra­fi żyć w taki spo­sób, ale my chce­my Wam poka­zać, że moż­na korzy­stać z tych chwil i żyć peł­nią życia – mimo przej­ścio­wych kry­zy­sów! Poka­że­my Wam tę rze­czy­wi­stość bez kolo­ry­zo­wa­nia, w prze­ko­na­niu, że ta wybro­ni się sama. Patro­ni­te to tak­że umo­wa mię­dzy nami i Wami, że – z nie­zbęd­ną dozą bez­pie­czeń­stwa i sta­bi­li­za­cji – będzie­my w sta­nie dalej two­rzyć dla Was fil­my, opi­sy­wać Wam nasze przy­go­dy oraz krze­wić ideę życia pro­ste­go i praw­dzi­we­go; na łonie natu­ry, w per­ma­nent­nym połą­cze­niu ze źró­dłem. Ideę życia poza zasię­giem cywi­li­za­cyj­nej pre­sji kapry­sów, chy­trze pod­szy­wa­ją­cych się pod potrzeby.

Miej­sca, w któ­rym mogli­by dzie­lić się wie­dzą, opi­sy­wać swo­je rze­mio­sło i pre­zen­to­wać swe wyro­by, a tak­że je sprze­da­wać. W tam­tym okre­sie z pra­wie dwu­dzie­sto­oso­bo­wym zespo­łem zaj­mo­wa­łem się tak­że pro­duk­cją fil­mo­wą, wydaw­nic­twem popu­lar­no­nau­ko­wym, szko­le­nia­mi, jak i rów­nież orga­ni­zo­wa­łem licz­ne wypra­wy oraz zlo­ty ogól­no­pol­skie krze­wiąc nurt tra­dy­cyj­ne­go obo­zo­wa­nia. Mój pro­jekt był w tam­tym okre­sie pol­skim pro­to­ty­pem, w któ­rym poru­sza­ło się impo­nu­ją­co sze­ro­ki zakres wie­dzy. Od przy­ro­dy, etno­gra­fii, tra­dy­cyj­ne­go rze­mio­sła, sta­cjo­nar­nych i pie­szych wypraw, poprzez wędrów­ki kon­ne, a koń­cząc na spły­wach canoe i budo­wie chat z bali. Jak nie­gdyś daw­nych tra­pe­rów i ludzi lasu tknę­ła prze­mi­jal­ność cza­su, tak samo i Leśne Rze­mio­sło obję­ła ona swy­mi mac­ka­mi, kon­se­kwent­nie prze­obra­ża­jąc pro­jekt w archa­icz­ne dzie­ło. Sta­ło się ono swo­istym wehi­ku­łem cza­su do minio­nych lat, w któ­rych dane było zaznać ludziom lasu obco­wa­nia z przy­ro­dą. Roman­tycz­ne­go, choć czę­sto sro­gie­go i wyma­ga­ją­ce­go; uczą­ce­go poko­ry do ota­cza­ją­cej ich natu­ry. Wehi­ku­łem do lat, w któ­rych więk­szość posia­da­ne­go wypo­sa­że­nia i odzie­ży wyko­na­na była wła­sno­ręcz­nie. Dziś, gros ekwi­pun­ku uży­wa­ne­go prze­ze mnie pod­czas wypraw – tak jak daw­niej – ma źró­dło w moim warsz­ta­cie i wyko­na­niu. To nato­miast, co może­cie tu prze­czy­tać, ma swe korze­nie w pożół­kłych kar­tach historii. 

Mam na imię Tomasz Pater­ski. Uro­dzi­łem się w Euro­pe Wschod­niej i posia­dam korze­nie Pol­skie, lecz drze­mie we mnie duch dale­kiej pół­no­cy. Kształ­ci­łem się w kie­run­ku Tech­ni­ka Rybac­twa Śród­lą­do­we­go. Jestem pomy­sło­daw­cą, a zara­zem „CEO” w mię­dzy­na­ro­do­wym pro­jek­cie „Leśne Rze­mio­sło” przy­bli­ża­ją­cym taj­ni­ki leśne­go obo­zo­wa­nia i histo­rii zwią­za­nej z tra­pe­ra­mi oraz luda­mi pół­no­cy. Już od cza­sów szko­ły śred­niej jestem har­ce­rzem z funk­cją dru­ży­no­we­go, a przy tym instruk­to­rem sztu­ki prze­trwa­nia, trud­niąc się jed­no­cze­śnie kalet­nic­twem, sto­lar­stwem i cie­siel­stwem. Posia­dam ogół prak­ty­ki i wia­do­mo­ści zdo­by­tych na pod­sta­wie obser­wa­cji i wła­snych doświad­czeń w budo­wie chat z bali, nie jest mi rów­nież obca pra­ca z psa­mi zaprzę­go­wy­mi i koń­mi. Z miło­ści do podró­ży, a jed­no­cze­śnie nie­chę­ci do życia w cywi­li­zo­wa­nym świe­cie – wraz z Nano­okiem i Wydrą – zamiesz­ka­łem na pół­noc­nym szla­ku, żyjąc na wzór tra­pe­rów z daw­nych lat. Poświę­ci­łem się tym samym cał­ko­wi­cie dale­kim podró­żom w nie­za­miesz­ka­ne obsza­ry taj­gi, zgłę­bia­jąc tym samym prak­ty­kę codzien­ne­go życia w głu­szy jako podróż­nik, tra­per, prze­wod­nik i instruk­tor leśne­go obozowania.

Wydra to dwu­oso­bo­wa łódź, wystru­ga­na ręcz­nie w zami­ło­wa­niu i pasji do tra­dy­cyj­nych canoe. Wyko­na­na jest pra­wie w cało­ści z kana­dyj­skie­go cedru, przy czym jej ręcz­nie wyple­cio­ne ławecz­ki z rafii nie­sa­mo­wi­cie umi­la­ją podró­żo­wa­nie. Według rdzen­nych Indian Ame­ry­ki Pół­noc­nej, Wydra to weso­ły i bez­tro­ski łobuz. Od naj­młod­szych lat cięż­ko jest go upil­no­wać czy utrzy­mać w ryzach, gdyż zawsze znaj­dzie spo­sób, by wymknąć się spod kon­tro­li swe­go opie­ku­na. To dla­te­go, że – dosłow­nie – wszyst­ko robi po swo­je­mu! Chciał­by każ­dą rzecz popra­wiać i zmie­niać; przy­znać mu jed­nak trze­ba, że spo­strze­że­nia ma zazwy­czaj traf­ne. Ruchli­wy, sko­ry do zaba­wy, nie ma pro­ble­mów z nawią­zy­wa­niem nowych kon­tak­tów i eks­pre­so­wo zysku­je sym­pa­tię współ­to­wa­rzy­szy przy­go­dy. Z dru­giej stro­ny, zawa­diac­ki cha­rak­ter Wydry nie zawsze spo­ty­ka się z dobrym odbio­rem – zwłasz­cza gdy przy­pra­wia swych pasa­że­rów o nie­spo­dzie­wa­ną kąpiel w lodo­wa­tej wodzie. Nie­gdyś tego typu łodzie sta­no­wi­ły ogrom­ny wkład w eks­plo­ra­cję i pod­bój dzi­kich obsza­rów Kana­dy przez euro­pej­skich tra­pe­rów, uła­twia­ły bowiem poru­sza­nie się po boga­tym w rze­ki i jezio­ra tere­nie. Wydra na codzień poma­ga mi i Nano­oko­wi prze­mie­rzać dzi­kie ostę­py, podob­nie jak robi­li to jej przod­ko­wie z pod­czas okre­su han­dlu futrami.