Nazy­wam się Tomasz Pater­ski i przy­sze­dłem na świat w 1988 roku. Pocho­dzę z zie­lo­nej kra­iny poło­żo­nej nad rze­ką Wisłą. Los nie­ro­ze­rwal­nie złą­czył mnie z tra­per­skim fachem oraz tra­dy­cyj­nym rze­mio­słem. To wła­śnie lasy bore­al­ne prze­mie­rza­ne w tra­dy­cyj­nym sty­lu – jak za daw­nych lat robi­li to tra­pe­rzy Ame­ry­ki Pół­noc­nej – są moją życio­wą prze­strze­nią. To w niej reali­zu­ję pro­jek­ty wokół sztu­ki leśne­go obo­zo­wa­nia (w roli prze­wod­ni­ka i instruk­to­ra), jak i rów­nież pro­jek­ty wyzwań dla mnie same­go, przy­bie­ra­ją­ce postać samot­nych wypraw w odlud­ne obsza­ry taj­gi. Choć samot­nie, to jed­nak nie do koń­ca: wędru­ję bowiem z dwo­ma kom­pa­na­mi – Nano­okiem oraz Wydrą. A tak­że z coraz sil­niej­szą pasją, któ­ra szep­cze mi na ucho: „nie podą­żaj tam, gdzie wie­dzie ścież­ka. Zamiast tego pójdź tam, gdzie jej nie ma, i wytycz szlak”. Chcesz wie­dzieć, jaka histo­ria wyło­ni­ła się z wysłu­cha­nia tej wska­zów­ki? Poznaj ją zatem sam…

Już naj­młod­sze Tom­ko­we lata rodzi­ce okra­szy­li wyjaz­da­mi nad szu­mią­ce morze i dorów­nu­ją­ce mu błę­ki­tem jezio­ra. To one wyzna­cza­ły nam czas snu w sta­rych, bre­zen­to­wych namio­tach, spo­wi­tych aro­ma­tem drzew i pul­su­ją­ce­go życiem ogni­ska. Samo obco­wa­nie z wsią nauczy­ło mnie wie­lu przy­dat­nych umie­jęt­no­ści, choć ta aku­rat wio­ska, w któ­rej miesz­ka­łem, nie była arche­ty­pem wsi zna­nej z rol­nic­twa. Nie­mniej, czas spę­dzo­ny wła­śnie na niej, a ści­ślej – spę­dzo­ny z dziad­ka­mi na ich dział­ce, zaowo­co­wał doświad­cze­niem z upra­wą roślin i hodow­lą zwie­rząt. Co waż­ne, towa­rzy­szą­cy mi od dziec­ka widok ubi­ja­nych zwie­rząt, nie stłam­sił we mnie współ­czu­cia ani też sza­cun­ku do miesz­kań­ców prze­past­nych borów. Dzia­dek był dla mnie nauczy­cie­lem z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Mistrzem przy­ro­dy, opo­wia­dań o zwie­rzę­tach, jak i daw­nych spo­so­bach życia… Wypra­wy do lasu na grzy­by i owo­ce orga­ni­zo­wał razem z bab­cią; z eska­pad tych zaś, kieł­ko­wa­ły pasjo­nu­ją­ce lek­cje taj­ni­ków zbie­ra­nia leśnych skar­bów. Dziad­kom dotrzy­my­wa­li kro­ku rodzi­ce, zabie­ra­jąc mnie i bra­ta do kra­iny wyrzeź­bio­nej przez ogrom­ne lodow­ce, gdzie chmu­ry spo­ty­ka­ją się z Zie­mią. Wów­czas, będąc jesz­cze nasto­lat­kiem, po raz pierw­szy opu­ści­łem rodzi­me Maniecz­ki na znacz­nie dłu­żej, poko­nu­jąc ponad sto kilometrów.

Ten pospiesz­nie skle­co­ny rynsz­tu­nek był moim jedy­nym kom­pa­nem w instynk­tow­nej dro­dze do tego same­go lasu, któ­ry pamię­tał mnie jako pod­rost­ka spa­ce­ru­ją­ce­go z dziad­ka­mi. Celem owe­go sza­leń­stwa był brak punk­to­we­go celu, a kon­kret­nie: zaj­ście tak dale­ko w leśne mean­dry, by po pro­stu się w nich zagu­bić. Pozor­ne sza­leń­stwo zawie­ra­ło nie­świa­do­mą meto­dę na rzu­ce­nie sobie wyzwa­nia: roz­bu­dze­nie w sobie jesz­cze inten­syw­niej­szej potrze­by obco­wa­nia z natu­rą i zwią­za­nych z tym prze­żyć, ocie­ra­ją­cych się o eks­tre­mum. Cel został osią­gnię­ty, i to z pokaź­ną nawiąz­ką. Powrót do lasu połą­czo­ny z powro­tem do wspo­mnień, zro­dził we mnie wizję wła­snej szko­ły sztu­ki prze­trwa­nia, a idea sta­ła się rze­czy­wi­sto­ścią. Powsta­ło bowiem miej­sce, w któ­rym szko­li­łem mło­dzież żąd­ną wie­dzy sur­wi­wa­lo­wej, nie stro­nią­cej od wspi­nacz­ki zarów­no skał­ko­wej, jak i wyso­ko­gór­skiej. Była to spo­ra gru­pa, wśród któ­rej naj­licz­niej­si byli człon­ko­wie orga­ni­za­cji para­mi­li­tar­nych. Nie odry­wa­jąc się od sta­no­wi­ska instruk­to­ra sur­wi­wa­lu mili­tar­ne­go w Związ­ku Strze­lec­kim Strze­lec, rów­no­le­gle zor­ga­ni­zo­wa­łem wie­le wypraw spod szyl­du bush­cra­ftu, a tak­że kil­ka zlo­tów, na któ­re zje­cha­li się ludzie z całej kra­iny pokry­tej zie­lo­ny­mi dywa­na­mi. Wten­czas dotar­ło do mnie, że nie tyl­ko ja chcę poznać nasze, zamiast tyl­ko chwa­lić cudze.

Strze­lec­two i broń czar­no­pro­cho­wa sta­ły się zatem mym oczkiem w gło­wie. Dzię­ki tak skru­pu­lat­nej nauce, gros aktu­al­ne­go ekwi­pun­ku wypraw­ne­go ma źró­dło w moim warsz­ta­cie i wyko­na­niu. Paląc most powrot­ny do cywi­li­za­cji, na któ­rej wręcz – doko­na­łem egze­ku­cji, roz­po­czą­łem praw­dzi­wą przy­go­dę. Z kie­szon­ko­wym kom­pa­sem w dło­ni wyzna­czy­łem azy­mut na Gwiaz­dę Polar­ną, naprze­ciw­ko mnie leża­ła książ­ka Wal­den któ­rej auto­rem był Hen­ry David Tho­re­au. Miłość do bore­al­nych lasów i tra­per­skie­go, suro­we­go życia, zapro­wa­dzi­ły mnie na peł­no­krwi­ste tere­ny pół­no­cy, gdzie też zamiesz­ka­łem. Dziś, las jest więc moim auten­tycz­nym domem, a jego szla­ki kory­ta­rzem, któ­ry prze­mie­rzam w kla­sycz­ny spo­sób dosko­na­ląc się w fachu tra­pe­ra i prze­wod­ni­ka. Tra­dy­cyj­nie co do metod, i rów­nie nie­odmien­nie, z tym samym pra­gnie­niem spro­sta­nia nieznanemu.